uut de oolde deuze 363

UUT DE OOLDE DEUZE – 363.

Jo Drijver verbleef in de oorlog bij de familie Poppinga.

“In 1943 of 1944 heb ik op de basisschool in Makkinga les gehad. Mogelijk tot de bevrijding in 1945. Ik woonde in die tijd in de boerderij van de familie Poppinga. Helaas heb ik geen gegevens meer over die periode. De enige mogelijkheid om nog iets te weten te komen is d.m.v. het archief van school”.
Deze mail ontving obs De Stelling in juli van de heer Jo Drijver uit Maarssen. Maar op school is geen archief meer, deze is aan de Historische Verening Makkinge gegeven.
Zodoende had Ate Mulder in augustus contact met Drijver.

De beppe van Drijver woonde aan de Brink in Makkinga en hij stuurde een foto van het pand. Beppe was Harmke Feenstra, een dochter van Gerrit Sijes Feenstra, de schilder (later meer over deze familie).
Dhr. Drijver zou graag meer informatie over dat huis hebben, of het nog bestaat en wie er nu wonen. Dit pand, dat voor de kerk aan de Brink stond, is in de jaren zeventig afgebroken en tot het laatst bewoond door de familie Minkes.

Ate Mulder vroeg de heer Jo Drijver om over zijn verblijf in Makkinga te vertellen en hier volgen de herinneringen uit die periode: 

In, naar ik vermoed 1944, nam mijn moeder me mee in de trein. We woonden in Zuilen, een dorp tussen Utrecht en Maarssen. We reisden door naar Friesland en belandden in het dorp Makkinga bij de familie Poppinga. Waar ik achterbleef toen mijn moeder terugkeerde. Mijn rapporten van de lagere school waar ik van 1944 tot 1946 op heb gezeten, heb ik niet en ik hoop dat die nog in het archief zitten. Ik weet heel weinig van mijn periode in Ooststellingwerf. Ik was nogal een rustig en verlegen jongetje, dat erg op zichzelf was. Ik kende geen heimwee. Thuis stond op de schoorsteen een pot met staalpillen op de ene hoek en een fles levertraan op de andere hoek. Vreselijk vies. Ik was dus een jongetje met een niet al te beste gezondheid. Een bleekneus, die wat extra’s nodig had. Op de boerderij van de familie Poppinga had ik het reuze naar mijn zin.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

                                                                                                                                                                                                                                 
Ik werd er liefdevol opgevangen en had daar een beschermheer die zich over mij ontfermde: Jan, de zoon van de familie. Een grote, sterke kerel die een stukje van een hand miste. Naar ik begreep als gevolg van een ongeluk met een landbouwmachine. Hij heeft mij de boerderij leren kennen.
Jan was ook niet bang. Als er een rat onder de meelkist vandaan kwam stak hij hem aan de vork, liep naar de sloot en hield het beestje een tijdje onder water.
Er was ook het hok van een groot varken. Op de deel stond de hooiberg. In het hooi zaten overal nesten met jonge muizen. Ook waren er twee paarden. Mijnheer Visser (1), de buurman die in een klein huisje woonde, vertelde de moffen dat de paarden ziek waren. Dat schrok ze wel af en ze hoefden de paarden niet in te leveren.
Leuk waren de kalfjes en we moesten ze in het voorjaar naar de wei brengen. Ze moesten een stuk weg af richting het dorp.                  

De melkwagen haalde de melkbussen op en bracht ze terug met daarin karnemelk voor het varken. Ik lustte het ook wel!
Van de omgeving herinner ik me dat schuin naar rechts, achter de boerderij door de grienden en hakhout, ik naar een huis ging waar een jongen (2) uit mijn klas woonde. We speelden daar en zochten eieren van vogels, zoals duif, zangvogels en van patrijzen, die er na mijn idee heel veel waren.
Van school kan ik mij helemaal niets meer herinneren. Nu wel het gebouw, omdat het op de foto staat in het boekje “Makkinga gedurende de afgelopen honderd jaar”.
Van de bevrijding is me alleen bij gebleven dat er twee of drie tanks van de Canadezen door het dorp reden en er wat uitgegooid werd. Einde oorlog!

1 – Visser was Grietus Visser. Hij was arbeider bij Bijstra en woonde waar nu Ate Bijstra en z’n gezin woont.
2 – Drijver bedoelt waarschijnlijk het huisje waar de familie Oldersma het laatst woonde. In 1950 woonde gemeentewerker Marcus de Vries op Harken 2, in de volksmond Lombok.

Wordt vervolgd.

Jan Oosterhof.
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.